Yalnızlık

Yalnızlık

Bir mutluluğun bir  birlikteliğin sonucudur hayata gelmek. Doğuma kadar küçük ama büyük bir dünyası vardır  bebeğin. Yalnız değildir  annesinin sevgisi ile büyür  şekillenir. Nihayet vakit tamam olunca hayat serüveni başlar . Annesinin  şefkatli ellerinde  alır soluğu . Anne, baba, kardeş,  herkes  büyük bir sevgi ile karşılar onu.  Bir toplum içerisinde  hayat bulur büyür  şekillenir, toplumun bir bireyi bir ferdi olur.

Birey kendini şekillendirir iken  hep  diğer insanlarla hem dem olur.  Yaşam koşulları ve aldığı eğitimle   kendini biçimlendirir kendi değer yargılarını oluşturur. Hayata bakış tarzına göre yaşamını sürdürmeye başlar. Ama yalnız değildir. Her zaman çevresinde hayatın her anını paylaştığı insanlar olur.   Hayatın her anı bir tecrübe  kazanma yumağıdır. Hayat her zaman farklı enstantelerle çıkar karşına seni test eder bazen kırar geçirir bazen mutlu eder. Ama  insanın yaratılışı  yalnızlığa  mahkum olmayışıdır. İlk insan Hz adem babamızın yaratılışı ile  başlar insanlık tarihi. Sonra hayat arkadaşı Hz Havva annemizin yaratılışı ile devam eder. Çevremizdeki her canlı çift yaratılmıştır. Demek ki Allah c.c.  insanları ve diğer varlıkları yalnızlığa mahkum etmemiş, onların birlikteliğini murat edmiştir.

İnsanlar içinde bulundukları çevre ile  vardırlar. İyi gününde, kötü gününde hep sevdiklerini görmek isterler yanlarında. Evlilikte bile ne derler iyi günde, kötü günde, hastalıkta sağlıkta birlikteliğe  hazır mısın diye sorarlar.  En mutlu gününde çevrene bakarsın kimler benim yanımda diye en kötü gününde kimler yanımda diye bakarsın. Hastalanırsın  gözün seni ziyarete gelene takılır çünkü hayat  hem dem olmaktır diğer  bireylerle. 

Her anı insanlarla hem dem olmakla geçer bireyin. Hayatın kendisine sunduğu enstantelerle yön verirken  hayata;   hata da yapılır. Önemli olan hatadan ders alıp aynı yanlışa tekrar düşmemektir.  Maalesef çevremize baktığımızda bazı insanların yaşam tarzı, yaptığı hatadan ders almak  şeklinde değil de   bir başkasının dünyasını zehir etmek , onu aldatmak üzere  kurulmuştur. Hep yalan dala vere hasetlik hayat tarzı olmuştur. Bu tür insanlar toplum içerisinde ister istemez yalnızlığa mahkum ederler kendilerini.  Sevilmezler hoş karşılanmazlar .Yaptıkları hatadan dolayı hep karşılarındakini suçlarlar. Onların yaşam tarzı bu olmuştur artık.

Sevmek, değer vermek, saygı duymak  insanlığın gereğidir.  Dünyayı  güzelleştiren onu değerli kılan üzerinde yaşayan insandır. Ama  insanlar  Allah’ın kendilerine bahşettiği kısa  ve  ne zaman biteceği belli olmayan  ömrü  sır dolu yaşamın kıymetini bilmeyip sevgi saygı ile bezeyip  adeta cennetten bir köşe yapabileceği bu dünyayı  küçük menfaatler peşinde kin ve hasetlik duygusu ile zehir zemberek haline getirip bir cehenneme çevirebiliyor.

Çevremize baktığımızda  insanlar arasındaki ayrılığın, ayrışmanın derin çatlaklarına şahit oluyor. Birlikte yaşamın huzurunu bir kenara bırakıp insanların kendilerine sadece bir defa  verilen   dünyada yaşama fırsatını birbirini öldürerek  yada zarar vererek  heba ettiklerini dünyalarını cehenneme çevirdiklerine şahit oluyoruz.  Bana göre hayat hiç kimsenin kalbini kıracak kadar büyük değil. İnsanları anlamakta zorlanıyorum. Değer mi üç kuruşluk bir menfaat karşılığında bir başka insanı üzmeye, kırmaya, ona zarar vermeye bence değmez. Kin hasetlik insanı insanlıktan çıkaran duygulardır.

Ne zaman biteceği belli olmayan ömrümüzde   insanları küçük hesaplar için kırmak , incitmek bizleri ister istemez yalnızlığa itiyor. Birde   hayat çok farklı  bir enstante ile karşına çıkıyor, seni öyle bir noktaya sürüklüyor ki  çevrendeki dostların  kağıttan  kale gibi darma duman oluyor hiçbir izah bile dinlemeden  sana hiç hak etmediğin şekilde  sırtlarını dönüp seni yok saymaları ile  yalnızlaşıyorsun. Sende onlara karşı  uzaklaşma eğilimine giriyor. İyi gününde kötü gününde yanında olması gereken dostlarına kırık bir kalple   elveda diyorsun. Yalnızlıkla hem dem oluyorsun.